เราพลิกดูแคตตาล็อกรายการสามรายการของเขาที่ ArtForum Newgate “อันนี้ไม่ดี” เขาพูด วาดเครื่องหมาย “X” บนภาพแล้วพลิกหน้า “อันนี้ก็ดี ฉันชอบอันนี้” โอมีโรคย้ำคิดย้ำทำ และมักจะวาดภาพและระบายสีวัตถุเดิมบนผืนผ้าใบเดียวกัน

จากนั้นทำลายภาพที่เขาไม่ชอบ ในการย้ายบ้านหลังนี้และหลายๆ ครั้งก่อนหน้านั้น ภาพเขียนและอุปกรณ์ทาสีได้สูญหายหรือถูกละทิ้ง เป็นเวลาหลายปีที่เขาป่วยและไม่สามารถทาสีได้อย่างสม่ำเสมอ “ผมมีอาการซึมเศร้าอย่างรุนแรงจนผมอยากตาย” เขาเล่า “ตอนนี้ฉันสามารถนอนหลับได้โดยไม่ต้องดื่มเหล้าหรือสูบบุหรี่แล้ว” ไม่นานมานี้ เขากลับมาที่ขาตั้งของเขา วาดภาพสเก็ตช์และลงสีบนผืนผ้าใบสองสามผืนที่เราเห็นวางเรียงกันชิดผนัง

ในภาพวาดใหม่ ภาพเงาสีพาสเทลของรถถังต่อสู้ปรากฏขึ้น “ผมจำได้ว่ามีเด็กๆ ปาหินใส่กองทัพประชาชนเกาหลีเหนือและปีนขึ้นไปบนรถถัง” เขาอธิบาย ในช่วงสงครามเกาหลี แม่ของ Oh ถูกลักพาตัวและถูกฆ่าตายเพราะเสิร์ฟอาหารให้ทหารที่อยู่ฝ่ายผิดของความขัดแย้งกลางเมือง

“ตอนที่ฉันกลายเป็นเด็กกำพร้า ฉันเจ็บปวดทรมานมาก” เขาพูดพร้อมกับขยับไปที่ท้องของเขา เขาและพี่ชายสองคนสับเปลี่ยนกันไปมา และเขาก็ได้เข้าเรียนแค่โรงเรียนประถมเท่านั้น หลังสงคราม เขาสมัครเป็นทหารนาวิกโยธินเกาหลีใต้ (“ฉันไปเพราะฉันถูกซ้อม ฉันอยากจะกลัว”) จากนั้นจึงหางานทำในสถานพยาบาลแม่ชีใกล้เมืองปูซาน ตลอดสามทศวรรษต่อมา เขาขับรถพาแม่ชีไปรอบๆ

เมืองและดูแลระบบทำความร้อนและสวน “ในห้องต้มน้ำ”—ซึ่งมีสีเคลือบและกระดานไม้เหลือเฟือ—“บางครั้งผมไม่มีอะไรทำมาก ผมก็เลยเริ่มทาสี” เขาบอกผม

โอ้แต่งงานและมีลูกสี่คนซึ่งเติบโตมาในบริเวณที่พลุกพล่านของสำนักแม่ชี เขาส่ง So-young ซึ่งเป็นคนโตที่สุดของเขาไปโรงเรียนศิลปะสำหรับวิทยาลัย และใช้สีน้ำมันที่เหลือใช้และผ้าใบที่ใช้แล้วทิ้ง เมื่อเธอเรียนจบในช่วงอายุ 19-90 เธอก็ได้งานทำและทิ้งความทะเยอทะยานในการวาดภาพของเธอเอง

“ฉันรู้ว่าเขาชอบวาดรูปมากกว่าฉัน และเขาก็ทำได้ดีกว่า” เธอบอกฉัน “ถึงตาฉันแล้วที่จะต้องสนับสนุนครอบครัว” เธอเกลี้ยกล่อมให้พ่อของเธอลาออกจากงานและทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับงานศิลปะของเขา

ครอบครัวนี้ต้องดิ้นรนที่จะอยู่บ้าน ในขณะที่ Oh วาดภาพหลังจากวาดภาพที่คล้ายกัน เป็นเวลากว่าทศวรรษที่เขาจดจ่ออยู่กับเหตุการณ์และหัวข้อทางประวัติศาสตร์ โอ้ ทาสีสวนรถไฟ สถานีรถไฟ และกรรมกรรายวัน

คนขายของข้างถนน คนขายก๋วยเตี๋ยว และนักดนตรีในคลับที่อยู่ตามชายขอบ “นั่นคือสิ่งที่ฉันเห็น” เขากล่าว “ฉันจะวาดสถานที่และที่เดิมอีกครั้ง—แต่เมื่อมองจากด้านหลัง” เขาเสกจินตนาการของอภิบาล แต่จุดประกายด้วยข้อเท็จจริงที่ไร้ความปราณีจากประวัติศาสตร์เกาหลี ใน “Return to Home” ต้นเบิร์ชฤดูหนาวสี่ต้นขนาบข้างทางเดินในชนบทและท้องฟ้าสีเขียวอมเหลือง ชายในชุดเครื่องแบบทหารเดินเข้าไปหาภรรยาและลูกเล็กๆ สองคน

แต่เขายังไม่สมบูรณ์ดี เขาใช้ไม้ค้ำยัน ขาซ้ายท่อนล่างถูกตัดขาด ในผลงานชิ้นใหญ่  ufabet ฝากเงิน ออโต้    ที่สุดของโอ “การปลดปล่อยเด็ก” เขารำลึกถึงช่วงเวลาสั้นๆ ของการปลดปล่อยจากการปกครองของญี่ปุ่นสามสิบห้าปีในปี พ.ศ. 2488 ก่อนการแบ่งแยกชาติที่จะนำไปสู่สงคราม เมืองทั้งเมือง – แคตตาล็อก Whitmanesque ของเกาหลีในช่วงกลางศตวรรษ – รวมตัวกันในจัตุรัสสาธารณะ

วงดนตรีพื้นบ้าน pungmul บรรเลงด้วยเครื่องราชกกุธภัณฑ์เต็มรูปแบบ เด็กชายขี่จักรยานและกินขนมฉลอง “นั่นคือตอนที่ทุกอย่างยังโอเค ไม่มีซ้ายหรือขวา” โอ้บอกฉัน “หลังจากนั้นไม่นานมันก็แย่ พวกเขาระบุว่าฉันเป็น Commie”